Higurashi No Naku Koro Ni

"Cykady płaczą wciągu dnia, zaś higurashi podczas nocy. Echo płaczu przeszywa Hinamizawę, witając ciepło czerwca."
Lato 1983 rok. Hinamizawa to mała wioska położona z dala od miast. Maebara Keiichi właśnie przeprowadza się do niej. Dość szybko znajduje sobie przyjaciół w szkole. Zaprzyjaźnia się z nadopiekuńczą Reną, liderem klasy - Mion, jasnowłosą Satoko i Riką, córką Świątyni Furude. Wszyscy myśleli, że ta utopia będzie trwać wiecznie. Jednak nadchodzi festiwal "Cotton Drifting" [Watanagashi], poprzez który mieszkańcy Hinamizawy oddają cześć swojemu bogu, Oyashiro. Ten dzień w założeniu miał być zabawą.... do czasu gdy Keiichi odkrywa jedno z tajemniczych morderstw, które miały miejsce w tym dniu. Od tej pory zaczyna się interesować powstałym "zbiegiem okoliczności". Okazuje się, że każdego roku w dniu festiwalu jedna osoba brutalnie umiera, zaś druga znika bez śladu. Nigdy jeszcze nie odnaleziono sprawcy. Keiichi próbuje odkryć prawdę, jednak im bardziej jest jej bliski... tym częściej śmierć depcze mu po piętach.
"Płacz higurashi przypomina mieszkańcom wciąż niezmienioną Hinamizawę i ostrzega ich przed nadchodzącym latem."
Gatunek; mystery, drama, horror, psycho itd.

Obecnie wychodzi druga seria (Kai). Muzyka jak zawsze świetna ^^
Krótko mówiąc, moja ulubiona seria. Fabuła jest zawiła i trudna do zrozumienia, dużo rzeczy się wyjaśnia w drugiej serii. Czy dla osób o mocnych nerwach? Hmm.. może troszkę.

**Recenzja by [link widoczny dla zalogowanych]

*wali plackiem na ziemię*

I`m impress ...
Jeszcze nie znalazłem tematu o tej serii na żadnym "mangowym" forum. Zazwyczaj sam musiałem zakładać.

O "Cykadach" mogę sporo powiedzieć, jeśli nikomu to nie będzie przeszkadzać wklepię tu moją recenzję pisaną kiedyś dla trzeciorzędnego serwisu.

Na żadnym forum? =.= Bezczeszczą. Nareszcie ktoś, kto zna to anime T__T

Near's wife

Niedawno skończyłam oglądać pierwszą serię, obecnie czekam na wyjscie napisów do drugiej (eh, niestety, ten angielski >.<). Rzeczywiście, tak jak pisałaś wczesniej, anime niebanalne, ze złożoną fabułą i świetną muzyką. Przy pierwszych odcinkach byłam nastawiona raczej sceptycznie - niespecjalnie moglam się połapać, ot, ciągłe początku i niespodziewane zakonczenia, jednak potem, gdy wszystko zaczęło się powoli wyjasniac, Higurashi naprawdę mnie wciągnęło ^^

L's wife

Hinamizawa – główne miejsce wydarzeń w „Higurashi…”, malutka osada położona z dala od miast. Jest tak mała, że z powodu małej ilości dzieci, wszystkie, niezależnie od wieku, umieszczone zostały w jednej klasie.
Czerwiec 1983 rok. Jakiś miesiąc temu do wioski przeprowadził się Maebara Keichii. Szybko nawiązuje pozytywne stosunki z gromadką miejscowych dziewcząt – z energiczną chłopczycą Sonozaki Mion i z jej nieodłączną przyjaciółką Ryugu Reną, oraz z dwiema młodszymi dziewczętami – Furude Riką i Houjo Satoko. Wszyscy należą do założonego przez nich samych klubu, w którym spędzają wolny czas na grach i zabawach.
Mijają dni, Keichii wiedzie sobie spokojne i beztroskie życie do czasu, gdy zauważa, że historia Hinamizawy uparcie jest skrywana przez mieszkańców. Z czasem dowiaduję się, iż w przeszłości miały tu miejsce straszne wydarzenia, z którymi związek mogły mieć jego koleżanki.. Co roku, w noc święta Watanagashi, jedna osoba umiera w tajemniczych okolicznościach a druga znika bez śladu. Mieszkańcy tłumaczą to jako klątwę rzuconą przez lokalne bóstwo – Oyashiro-sama.
Próby Maebary, mające na celu poznanie prawdy o serii morderstw i zaginięć, doprowadzają jednak do kolejnej tragedii.

Tak przedstawia się pierwsza część a kiedy zostaje przedstawiony jej finisz historia wraca do punktu wyjścia. Przedstawiona zostaje alternatywna odsłona wydarzeń lata z 1983 roku.
Każda kolejna historia ma podobną konstrukcję – sielanka Keichiego i jego przyjaciółek zostaje zburzona przez łańcuch dramatycznych wydarzeń doprowadzających do tragedii. Część faktów z poprzedniej odsłony zostaje powtórzona oraz otrzymujemy garść nowych informacji, co powoduje, ze stopniowo doprowadza nas do rozwiązania.
Pozornie z początku wszystko wydaje się jednak sprzeczne. Pozornie, ponieważ koniec końców ta skomplikowana budowa, po zagłębieniu się w zawiłą intrygę, utworzy nam zaskakująco spójną całość, jednakże nie uzyskamy odpowiedzi na wszystkie pytania. Nad niektórymi trzeba będzie samodzielnie ruszyć głową, ale większość tajemnic zostanie rozwiązanych w drugim sezonie.

Największym atutem serii, który wyróżnia ją z grona pozostałych jest niewątpliwie klimat, który niestety miejscami nieznacznie słabnie.
Ciężki, ponury, mroczny klimat wpływający na wyobraźnię. Pełen wachlarz negatywnych emocji, nie banalnie skonstruowane psychiki bohaterów i ich rozwój. Wszystko to zostało zręcznie ukryte pod przykrywką pastelowych kolorów i pociesznych twarzy.
Takie połączenie nie jest niczym nowym, ale o ile w większości przypadków efekt był kiczowaty (Elfen Lied) to „Higurashi…” pod tym względem został zrealizowany niezwykle starannie. Oprócz wyrafinowanych tortur, brutalnych scen, w serii nie zabraknie także przemocy psychicznej. Tu trzeba zaznaczyć, że tytuł nie koniecznie przypadnie wszystkim do gustu. Jeżeli kogoś mdli na widok wyrywanych paznokci, odpycha naschizowany klimat powinien sobie odpuścić oglądanie.

Dźwięk jest tu na zadowalającym poziomie – głosy większości postaci zostały dobrze dobrane.
Muzyka skomponowana przez Kenji Kawaii nie jest jakaś szczególna. Pasuje do tego co się dzieje na ekranie, nie nuży i nie irytuje ale do słuchania osobno nadaję się zaledwie parę utworów. Mnie osobiście najbardziej do gustu przypadły ponure, psychodeliczne utwory typowe dla japońskich horrorów.
Na szczególne wyróżnienie zasługuje utwór z czołówki o jakże łączącym tytule „Higurashi No Naku Koro Ni” by Eiko Shimamiya. Dodając do tego całkiem udaną animację otrzymujemy jeden z najbardziej klimatycznych openingów 2006 roku.

Nie obeszło się bez wad. Jedną z nich jest fatalna grafika będąca efektem niskiego budżetu. Najgorzej wypadają projekty postaci – są one mocno uproszczone, oczy na pół twarzy, większość ma nienaturalny kolor włosów. Dorzucić do tego trzeba jeszcze niezbyt naturalną animację. Akwarelowe tła wyglądają w większości przypadków bardzo ładnie ale i tutaj zdarzały się momenty gdzie widoki potrafiły śmiertelnie przerazić prostotą.
O ile z początku obraz, (który ostatecznie nie jest taki najgorszy) odrzuca na parę metrów, to po jakimś czasie można się do niego przyzwyczaić. O dziwo, okazuje się, że koślawa, cukierkowata kreska dodaje „Cykadom” jeszcze większego uroku.

Wniosek końcowy – intrygująca, pogmatwana fabuła; wspaniale wykreowany klimat, oraz charaktery i psychiki postaci – to trzeba zobaczyć. Polecam każdemu kto lubi wytężać szare komórki w trakcie oglądania, a także miłośnikom ciężkich, psychodelicznych klimatów

Moderator

Ja wczoraj w nocy obejrzałem 6odc i powiem ze bardzo fajne :P w niektórych momentach naprawde straszne :P
Denerwuje mnie tylko fakt ze pierwszych 4 odc jest jakby juz mial byc koniec a w następnym odcinku budzi się i jak gdyby nigdy nic wstaje :P
To jest chyba podzielone na jakies różne wersje.. nie wiem

Dla mnie nie było straszne, nienawidzę tylko jak robią coś z oczami albo -> spoiler (jak Rika sobie nóż w głowę wbijała ;p Na punkcie tego miejsca też mam uczulenie ^^). Ale im więcej krwi tym lepiej, w Kai na razie niczego się nie doczekałam ; (