Czego się boisz?

Jeżeli boisz się rzeczywiście nawet narysowanego pająka to jest to w zupełności arachnofobia ;)
Ja naszczęście mam połowiczną, czyli że pluszaka raczej się nie boje ale do akwarium z pjąkiem nie podejde
Jest to prawda że zjadamy pająki śpiąc ;( ale na pocieszenie nie robisz tego świadomie ;)

eee to bujda. nie jemy pajakow kiedy spimy... no chyba ze ktos spi z otwarta buzia -_-'' to moze, tak to dla mnie to jest glupota.

Ja niestety nie wiem czy śpie z otwartą czy nie ale wole tak naprawde nie wiedzieć jak smakują pajączki :)

Hmmm... Przede wszystkim większych skupisk ludzkich. Boję się chodzić gdzieś sama, nie lubię jak się na mnie gapią.
Boję się ciemności, bo za dużo naczytałam się na forum paranormalnym.
Boję się krwi i trochę igieł >_>
Boję się, że pewnego ranka dysk mi strzeli i stracę wszystko co na nim mam *wypluć to!* T_T
Boję się, że nie będę mieć funduszy na mangi T_T

"Boję się krwi i trochę igieł >_> "

Oj tak,precz z igłami zastrzykami itp :P

Ja się boję ciemności, matematyki, czasami mojej mamy (O.o'), czasami braku mojej weny, nauczycieli i... młodzieży, która mnie zaczepia T-T

hehe łyse dresy ;) skąd ja to znam,ale cóż poradzić ;)

Kurde... tak sie zastanawiam czego się boje.. i jakoś nie mogę niczego wymyślić. Nie, to nie to, że chcę wyjść na uber, super niebojąca sie niczego dziewuchę, ale wszystkie moje lęki zawsze próbowałam pokonać.
Kiedyś panicznie bałam się wysokości. I to każdych, dużych czy małym. Po prostu cała sie trzęsłam, ale kilka lat temu popróbowałam kilku rzeczy, ale coś mi sie wydaję, ze to dzięki tej dziwnej maszynie na wesołym miasteczku pozbyłam się lęku wysokości. Na szczęście nie widzę nawrotów ;P
Jak byłam maluchem, to obejrzałam kiedyś taki film [zapomniałam tytułu] i pamiętam, że gdy leżałam w łóżku, to bała sie spojrzeć do góry na mój domek dla lalek, bo miałam wrażenie, że zaraz zaświecą im sie oczy na czerwono i zaczną iść w moim kierunku ^^ Pamiętam, że to było straszne.. to też wiąże się ze strachem, który ogarniał mnie w ciemnościach, ale to mi jakoś z wiekiem przeszło... na szczęście.

Gdy tak się dłużej zastanowię to wiem czego się boję.
Boję się utraty bliskich mi osób, a chyba najbardziej mojego młodszego brata, który jest można powiedzieć... całym moim światem. Nie wiem co zrobiłabym bez niego, a co on beze mnie. Mimo, iż dzieli nas dużo różnica wieku, a on bywa naprawdę upierdliwy i czasami nieznośny, to strasznie go kocham i jego nie chciałabym nigdy stracić.